آیا مسیر شغلی توسعه‌دهنده نرم‌افزار بعد از ۳۵-۴۰ سالگی به بن بست می‌رسد؟

شکی نیست که حوزه تولید نرم‌افزار برای افراد جوانتر از ۳۵-۴۰ ساله عالی است اما آیا برای افراد بعد از این سن هم همینطور است؟

آیا واقعا توسعه نرم‌افزار یک مسیر بن بست است؟ تجربه Deepak Karanth از dzone را در این زمینه می‌خوانیم.

من هنوز ۳۵ ساله نیستم اما تا یکی دو سال آینده به این سن خواهم رسید.

تاکنون در شغل خود موفق بودم. به عنوان یک برنامه‌نویس آغاز به کار کرده و هم اکنون معمار نرم‌افزار هستم. من تجربه کار به عنوان توسعه‌دهنده، معمار، اسکرام مستر، مدیریت تیم و … را دارم. از لحاظ غیر تکنیکی تیم‌های بسیاری را شکل دادم، نیروهای جدید و خوبی استخدام کرده و آن‌ها را آموزش دادم. به طور مختصر در بسیاری از زمینه‌های توسعه نرم‌افزار تجربه دارم.

آیا با همه این اوصاف من یک کاندید مناسب برای هر شغلی هستم؟ شاید فکر کنید بله! چرا که نه؟! من هم این طور تصور می‌کردم.

من اخیرا به دنبال یک شغل بودم و با خیلی از شرکت‌هایی که درخواست داده بودم حتی وارد مصاحبه نشدم. در واقع مسئولین جذب نیرو همواره تلاش در تطبیق کلمات کلیدی در مشخصات شغل به رزومه من داشتند.

مسئول جذب: روی جاوا کار کردید؟

من: بله.

مسئول جذب: روی Spring, J2EE کار کردید؟

من: Spring بله. J2EE در سال ۲۰۰۴ بله. از آن زمان به بعد JavaEE

مسئول جذب: چه زمینه‌هایی از Spring؟

من: MVC, Data, Security, Spring Boot و ….

مسئول جذب: XML چطور؟

من (یک کمی ناراحت چون فهمیدم چه اتفاقی داره می‌افتد): بله

مسئول جذب: چه نسخه‌ای از برنامه سرور Wildfly؟

من: ابتدا روی JBoss کار می‌کردم و الان روی Wildfly 8 کار می‌کنم.

مسئول جذب: آها، شما روی Wildfly 9 کار نکردید؟ ببخشید ما دنبال کسی هستیم که تجربه کار روی نسخه ۹ داشته باشد.

برای اغلب شغل‌ها مهارت‌های من دقیقا مطابق کلمات کلیدی نبود، پس می‌توانید تصور کنید که چقدر این تعاملات افتضاح پیش می‌رفت. آن‌ها متوجه نبودند که من از آن کلمات کلیدی که در مشخصات شغل لیست شده است، با ارزش‌تر هستم.

از بسیاری از شرکت‌ها هم که تماس می‌گرفتند دنبال یک کدنویس با حقوق اندک بودند.

چند شرکت هم بودند که از من خواستند به طور آزمایشی برای آن‌ها کد چاپ نردبان یا اعداد تکرار شونده را بزنم. من چنین تست‌هایی را انجام ندادم نه به خاطر تکبر بلکه به خاطر اینکه فکر می‌کردم مهارت‌های من بسیار بیشتر از چیزی بود که در آن نقش به آن نیاز داشتند. آن نقش در واقع همان معمار نرم‌افزار بود اما به جای اینکه مهارت‌های معماری و منطق من را بسنجند، از من کدهای ابتدایی می‌خواستند.

بقیه شرکت‌ها انقدر دور بودند که رفت و آمد ویا جابه‌جایی محل سکونت مقدور نبود. به این ترتیب در ۹۹٪شرکت‌ها بدون مصاحبه رد شدم و در ۱٪ باقی‌مانده دلایلی برای رد کردن پیدا می‌کردم.

حال به ۱۰-۱۲ سال گذشته برگردیم زمانی که در ابتدای ۲۰ سالگی بودم. در آن زمان یک Junior Developer و مجرد بوده و می‌توانستم هر نقطه‌ای از دنیا بروم. می‌توانستم هر شغلی در جهان انتخاب کنم و از اینکه تنها به عنوان کدنویس با حقوق اندک استخدام می‌شدم هم خوشحال بودم.

اما این داستان چه می‌گوید؟ آیا در اوایل ۲۰سالگی برنامه‌نویس بهتری بودم؟ قطعا نه!

الان که در سی سالگی هستم بیشتر نسبت به شغل‌ها گزینشی عمل می‌کنم. بیشتر در مورد تاثیر خودم در شرکت فکر می‌کنم. به علاوه در مورد کیفیت زمانی که با خانواده سپری می‌کنم هم حساس‌تر شدم.

متاسفانه شرکت‌ها این مساله را نمی‌فهمند. آن‌ها هم فردی با مهارت‌های خاصی را می‌خواهند نه کسی که تجربیات زیادی در زمینه‌های مختلف داشته باشد. در واقع شاید در بیشتر مواقع شما جای یک نفر دیگر استخدام می‌شوید که شرکت را ترک کرده است. شما تنها نیاز است که کاری که نفر قبلی انجام می‌داده است را انجام دهید. مهارت‌های بیشتر شما بلااستفاده می‌ماند.

بنابراین، بله در این مسیر، شغل برای کسانی که ۳۰ سالگی را می‌گذرانند سخت می‌شود. نه به خاطر اینکه مهارت کافی وجود ندارد بلکه به این خاطر که چیزهای بیشتری لازم است در نظر بگیریم و اینکه آیا واقعا یک بن بست است یا خیر به موقعیت شخصی و انعطاف پذیری افراد بستگی دارد.

شما هم موافق هستید؟

منبع:

https://dzone.com/